Ik wist dat ik deze geboorte helemaal zelf zou gaan doen. Thuis, samen met mijn man. Wij samen. De eerste geboorte was me afgenomen, deze mocht ik beleven. Ik had er zin in.
Het was een mooie zonnige zondag in november, de eerste weeën kwamen mooi op gang. Ze begonnen ’s morgens rond een uur of acht. We rommelden nog wat om, hier even wat opruimen een wasje doen, mooie muziek luisteren. Mijn man zou de kamer nog even stofzuigen en zette het beval bed midden in de kamer om in dat hoekje te zuigen. Onze huisarts kwam, ze wilde graag toucheren. Ik wilde graag dat ze wegging en dacht dat ik dit het snelst zou bereiken door mee te werken. Ze mat vijf cm ontsluiting, keek op haar horloge en zou over een uur of vijf, zo eind van de middag terug komen. Helemaal goed, ze verdween.
Ik wilde graag samen op dat bed zitten. Mijn voeten in zijn liezen, hij praatte tegen mij. Ik had de flow te pakken, ik kon de richting goed bepalen, dat was belangrijk voor me. Mijn rug drukte ik tegen de achterkant van het bed, ik was high van de hormonen en volledig in trance.
Ik dacht dat ik nog even moest plassen, maar toen voelde ik het hoofdje naar beneden komen. De baarkruk, snel!! En zonder te persen, zonder wat voor krachtuiting dan ook is ze geboren, gewoon in een wee. Daar was ze, ons meisje. Zo prachtig, klein, volmaakt………. we waren zo trots.
