Ze had gebeld voor informatie over de cursus en wilde zich opgeven, maar eerst nog even overleggen met haar partner.
Een tijdje later belde ze, ze klonk heel wijs, ik kan het niet anders zeggen. Ze was haar kindje verloren, bij een echo bleek dat het hartje niet meer klopte. Ze zuchtte diep. Eigenlijk wist ik het wel, ik wist dat dit zou gebeuren; zei ze.
Ze vertelde dat dit kindje een volslagen verassing was, een donderslag bij heldere hemel eigenlijk. Ze was er direct blij mee, maar had ook momenten van teleurstelling en hevige twijfel. Eigenlijk was ze plannen aan het maken voor zichzelf. Ze kreeg meer tijd voor zichzelf. Ze was gaan nadenken, wat wil ik. Haar kinderen werden groot.
Ze voelde zich zo vertwijfelt, aan de ene kant diep verdriet, aan de andere kant ook een beetje opluchting. Ze schaamde zich daarvoor. Ik nam haar mee naar een zin aan het begin van het gesprek. Ze had gezegd dat ze het eigenlijk wel wist, ze had intuïtief aangevoeld dat het niet geboren zou worden. Ik liet een stilte vallen en ze ging naar haar gevoel. Dat klopt, zei ze. Ja dat klopt, het was er even, ik wist dat het zo zou gaan.
Ik kan zo ongelooflijk onder de indruk zijn van de wijsheid van een moeder. Ze liet deze zin, die ze zelf onbewust geuit had even door zich heen gaan. Zuchtte toen nogmaals diep en toen nogmaals, “ik wist het ja, het is goed”
Blijf bij je gevoel, was het enige wat ik nog gezegd heb. Meer woorden waren niet nodig.
Het diepe weten van een moeder is iets waarop vrouwen weer mogen vertrouwen. Vertrouw op je innerlijke stem, je intuïtie en je gevoel. Vertrouw op de communicatie met je ongeboren kind. Vertrouw de informatie die je binnen krijgt. Ga weer terug naar jezelf en je diepe innerlijke bron van wijsheid.
